برای همه‌ی آنهایی که عاشق یاددادن هستند پیشنهاد می‌کنم گفتگوی اساتید به نام دوبلوی ایران، استاد علی کسمایی و استاد منوچهر اسماعیلی را با دقت ببینند. اگر فرصت کافی ندارید حتما بیست دقیقه ابتدایی و پنج دقیقه‌ی پایانی آن را ببینید. یک استاد، یک شاگرد و یک دنیا درس برای یادگیری.
من از مفصل این نکته مجملی گفتم؛ تو خود حدیث مفصل بخوان ازین مجمل
برای مشاهده ویدیو اینجا کلیک کنید.
بخش‌هایی از صحبت‌های این دو استاد را در ادامه آورده‌ام.
استاد علی کسمایی:
فکر نمی‌کنم من درحدی باشم که این چیزها رو درباره‌ی من بگن. این بزرگواری دوستان من و پاداشی است که به کوشش من در راهنمایی اون‌ها دادن. … و امیدوارم این برنامه‌هایی که برای بزرگداشت من گرفتن، برای نسل بعد از من و نسل‌های بعد از من، این در یادشون باشه که هیچ وقت کوشش اون‌ها در راه راست، در راه درست، فراموش نمی‌شه.
استاد منوچهر اسماعیلی:
یکی از خصیصه‌های ایشون [استاد علی کسمایی] دادن فرصت بود، یاد دادن بود، و یاد دادن که چیزی رو که یاد گرفتی پیش خودت نگه ندار، به دیگری بده. و این باعث ماندگاری نام علی کسمایی و دوبلاژ شد.
[رو به استاد کسمایی] استاد، من حاصل عمر توام.
صدا معرفت می‌خواد. صدا معرفت نداشته باشه، مثل آش رشته می‌مونه!
گزیده:
استاد علی کسمایی در دفتر موزه سینما نوشت: «اینک حاصل زندگی‌ام را، از نوشته‌ها، سروده‌ها، کتاب‌ها، لوح‌های تقدیر، فیلمنامه‌ها، نوارها و … به موزه‌ی سینمای ایران پیشکش می‌کنم، تا از گزند پراکندگی و نابودی در امان باشند و باشد که برای آیندگان به کار آید بر پیشینیان است که با کوشش خستگی ناپذیرتری، این مرزوبوم کهنسال پرافتخار را، آبادتر و توسعه یافته‌تر و افتخار آمیزتر و موزه‌اش را پربارتر به آیندگان پیشکش کنند.» [مرجع]
پ.ن:
از احمدآقای عزیز که این ویدیو را برایم ارسال کردند، بسیار سپاسگزارم.
دیدگاهتان را بنویسید