وقتی که مطلب زیر را در یکی از ایمیلهای دوست خوبم، علی دیدم، بیدرنگ آن را در اینجا آوردم.
در ۱۵ سالگی آموختم که مادران از همه بهتر می دانند و گاهی اوقات پدران هم.
در ۲۰ سالگی یاد گرفتم که کار خلاف فایدهای ندارد، حتی اگر با مهارت انجام شود.
در ۲۵ سالگی دانستم که یک نوزاد، مادر را از داشتن یک روز هشت ساعته و پدر را از داشتن یک شب هشت ساعته، محروم می کند.
در ۳۰ سالگی پی بردم که قدرت، جاذبه مرد است و جاذبه، قدرت زن.
در ۳۵ سالگی متوجه شدم که آینده چیزی نیست که انسان به ارث ببرد؛ بلکه چیزی است که خود میسازد.
در ۴۰ سالگی آموختم که رمز خوشبخت زیستن، در آن نیست که کاری را که دوست داریم، انجام دهیم؛ بلکه در این است که کاری را که انجام میدهیم، دوست داشته باشیم.
در ۴۵ سالگی یاد گرفتم که ۱۰ درصد از زندگی، چیزهایی است که برای انسان اتفاق میافتد و ۹۰ درصد آن است که چگونه نسبت به آن واکنش نشان میدهند.
در ۵۰ سالگی پیبردم که کتاب بهترین دوست انسان و پیروی کورکورانه بدترین دشمن وی است.
در ۵۵ سالگی پیبردم که تصمیمات کوچک را باید با مغز گرفت و تصمیمات بزرگ را با قلب.
در ۶۰ سالگی متوجه شدم که بدون عشق می توان ایثار کرد، اما بدون ایثار هرگز نمیتوان عشق ورزید.
در ۶۵ سالگی آموختم که انسان برای لذت بردن از عمری دراز، باید بعد از خوردن آنچه لازم است، آنچه را نیز که میل دارد، بخورد.
در ۷۰ سالگی یاد گرفتم که زندگی، مساله در اختیار داشتن کارتهای خوب نیست؛ بلکه خوب بازی کردن با کارتهای بد است.
در ۷۵ سالگی دانستم که انسان تا وقتی فکر میکند نارس است، به رشد و کمال خود ادامه میدهد و به محض آنکه گمان کرد رسیده شده است، دچار آفت میشود.
در ۸۰ سالگی پیبردم که دوست داشتن و مورد محبت قرار گرفتن، بزرگترین لذت دنیا است.
در ۸۵ سالگی دریافتم که همانا زندگی زیباست.
گزیده:
مطالب بالا را دوباره بخوانید.
مسافر
۱۵ اسفند ۱۳۸۷ در ۰۰:۰۰سلام.
خیلی ممنون. جالب بود مخصوصا این یکی:
در ۷۰ سالگی یاد گرفتم که زندگی، مساله در اختیار داشتن کارتهای خوب نیست؛ بلکه خوب بازی کردن با کارتهای بد است.
اعرابی
۱۵ اسفند ۱۳۸۷ در ۰۰:۰۰متن قشنگی بود
ایول انتخاب..
پویا
۱۵ اسفند ۱۳۸۷ در ۰۰:۰۰سلام-امید وارم خوب و شاد باشید
بسیار زیبا بود.
دو جمله اش برای من بسیار جالب و تاثیرگذار بود:
در ۷۰ سالگی یاد گرفتم که زندگی، مساله در اختیار داشتن کارتهای خوب نیست؛ بلکه خوب بازی کردن با کارتهای بد است.
در ۵۰ سالگی پیبردم که کتاب بهترین دوست انسان و پیروی کورکورانه بدترین دشمن وی است.
واقعا مرسی…
یک دوست ...
۱۶ اسفند ۱۳۸۷ در ۰۰:۰۰آری آری زندگی زیباست
زندگی آتشگهی دیرنده پا بر جاست
گر بیفروزیش رقص شعلهاش در هر کران پیداست
ورنه خاموش است و خاموشی گناه ماست
«سیاوش کسرایی»
شاگر همیشه در صحنه
۱۹ اسفند ۱۳۸۷ در ۰۰:۰۰سلام استاد
احتمالا این آقا زبان مادریش انگلیسی بود وگرنه در ۲۷ سالگی می فهمید که :
زبان انگلیسی از نان شب هم واجب تر است 😛
شاگرد ایران خودرویی
۲۰ اسفند ۱۳۸۷ در ۰۰:۰۰سلام
امیدوارم حالتون خوب باشه.
نمی دونم من رو یادتون هست یا نه!
ولی متن فوق العاده ای بود و نتونستم نسبت بهش بی تفاوت باشم.
من هرزگاهی به weblog شما سر می زنم.
این عالی بود.
طاهري راد
۲۸ اسفند ۱۳۸۷ در ۰۰:۰۰سلام استاد مهرداد
پیشاپیش سال نو را به شما تبریک عرض می کنم، انشاء الله سال خوبی داشه باشید.
با تشکر – طاهری راد
Shima
۲۹ اسفند ۱۳۸۷ در ۰۰:۰۰این وبلاگ نوشته های قشنگی می نویسه :
http://nazaninalexy3.blogfa.com
ازگمی
۳۰ اسفند ۱۳۸۷ در ۰۰:۰۰با تبریک سال نو و آرزوی سلامتی و بهروزی برای شما و خانواده محترمتان.
پویا
۱ فروردین ۱۳۸۸ در ۰۰:۰۰سلام استاد
سال نو مبارک .امیدوارم سالی خوب و شاد پیش رو داشته باشید
علیرضا
۸ فروردین ۱۳۸۸ در ۰۰:۰۰سلام ،
امیدوارم که سالی سرشار از موفقیت و کامیابی را در پیش رو داشته باشی. دارم صندوق کمک را می بندم اگر کمکی داری، بشتاب دوست من.
بدرود.
بيك محمدي
۹ فروردین ۱۳۸۸ در ۰۰:۰۰استاد سال نو مبارک
مظفر
۱۶ فروردین ۱۳۸۸ در ۰۰:۰۰حسن سلیقه جنابعالی همیشه خوب بوده است.
ضمن عرض تبریک سال نو و ارزوی بهترین روزها برای شما امیدوارم پستهای جدید شما را بخوانم و مهمتر از آن بیاموزم.
پس ما را زیاد منتظر نگذارید.