عامل ۱: پایگاه کد (code base)
برای کنترل نسخه‌های کد یک برنامه، فقط و فقط یک پایگاه کد (کد بیس) وجود دارد، ولی در عین حال می‌تواند نسخه‌های استقراریافته (deploy) متعددی از آن وجود داشته باشد.
یک برنامه‌ی دوازده عاملی همیشه به کمک سیستم‌های کنترل نسخه (version control) مانند Git، Mercurial یا Subversion کنترل و ردیابی (track) می‌شود. به یک کپی از پایگاه داده‌ای که حاوی اطلاعات نسخه‌ها است مخزن کد (code repository) گفته می‌شود که معمولا به صورت مختصر به نام مخرن، code repo یا repo خوانده می‌شود.
معمولا ارتباط یک به یکی بین پایگاه کد و برنامه وجود دارد:
- وجود چندین پایگاه کد برای یک برنامه نشان می‌دهد که آن برنامه تنها یک برنامه جدا نیست، بلکه احتمالا یک سیستم توزیع‌شده است. هر مؤلفه (component) از این سیستم توزیع‌شده، خود یک برنامه‌ی جداست و هر یک از این برنامه‌ها به تنهایی می‌تواند عوامل دوازده‌گانه را رعایت کنند.
- اگر چند برنامه دارای یک کد یکسان و مشترک باشند، عوامل دوازده‌گانه را نقض کرده‌اند. راه حل این است که کد مشترک بین آنها جدا شود و در کتابخانه‌هایی قرار گیرد که بتوان به کمک مدیر وابستگی(dependency manager) در جاهای مختلف استفاده شوند.
فقط یک پایگاه کد برای هر برنامه وجود دارد، ولی تعداد زیادی از نسخه‌های استقراریافته از هر برنامه می‌تواند وجود داشته باشد. معمولا یک نسخه روی محیط عملیاتی (production)، یک یا چند نسخه هم روی محیط داخلی و غیرعلمیاتی (stage) قرار دارند و هر توسعه‌دهنده هم معمولا یک نسخه‌ی در حال اجرا از برنامه را روی دستگاه خود دارد.
پایگاه کدٍ همه‌ی نسخه‌های استقراریافته یکسان است هرچند ممکن است نسخه‌های متفاوتی از کد در هر استقرار مورد استفاده قرار گرفته باشند. برای مثال، یک توسعه‌دهنده کدهایی را نوشته که هنوز در محیط غیرعملیاتی نیست یا نرم‌افزار محیط غیرعملیاتی حاوی کدهایی است که هنوز در نسخه‌ی محیط عملیاتی وجود ندارد. در هر صورت، اما همه‌ی این نسخه‌های اجرایی دارای پایگاه کد یکسان و مشترکی‌اند و به همین دلیل است که آنها را به عنوان استقرارهای یک برنامه می‌پذیرند.
نوشته‌های قبلی:
– قسمت اول: برنامه ۱۲ عاملی (۱)
مترجم: حمید آقای خاتمی
گزیده:
هدف زندگی این نیست که با اکثریت همراه شوی، بلکه در نپیوستن به جمع بی خردان است. مارکوس آئورلیوس
دیدگاهتان را بنویسید